En İçinden

Kelebeklerimi çaldılar benim. Gün yüzüne çıkaramadığı, Içimde yaşattığım, Kelebeklerimi.. Saçma sapan gülüşlerimi çaldılar benim. Durup durup aklıma gelişlerini, Dalıp dalıp gidişlerimi, Gülümsememi.. Heyecanlı heyecanlı anlatışlarımı çaldılar benim. Ne kadar da mutlu anlatırdım halbuki. İçim içime sığmazdı da anlatmaya doyamazdım, İçimdekileri.. Çaldılar,yaktılar,yıktılar, kırdılar. Paramparça şimdi her yer.. Geriye kalan sadece Acı bir gülümseme yüzümde..

Bazen uçuyor gönlün kuşlarla, En en yükseklere ulaşıyorsun. Bulutlarda zıplıyorsun sanki. Öyle pır pır bir yürek.. Bazen de cakılıyorsun betona. Ne kadar yukarıdaysan o kadar acıtıyor canını, En dibe vuruyorsun. Öyle parça parça bir yürek.. Bazen ara ara yükseliyorsun. Bu kez daha kontrollu. Kırıkların var ne de olsa hala, Öyle çırpınan bir yürek.. Ne de olsa kırıyorlar en sonunda. Uçuranda onlar tabi ama Yorgun düşünüyor gönül. Yarı kızgın,yarı küskün, Öyle ürkek bi yürek..

İçim bir kördüğüm. Asamadığım, kaçamadığım binlerce sorun.. Her gün verdiğim mücadele.. Anlatamıyorum. İsteklerim, dileklerim, umutlarım, Koşup koşup girdiğim o sularda, Bazen boğuluyorum. Anlatamıyorum. Seviyorum, değer veriyorum. Bir kırıyorsun yıkılıyorum, yok oluyorum. Sen yok oluyorsun, Anlatamıyorum. Üzülüyorsun, dert yanıyorsun. Yanlış yoldasın görüyorum. Söylüyorum, söylüyorum da Anlatamıyorum. İçimde tutmayı sevmem ki ben. Bir gülüşümden anlayabilirsin. Ama gülünce mutlu sanıyorsun, Anlatamıyorum. Anlatsam ne değişiyor ki! Yine de ihtiyacım oluyor bazen.. Ama yine de Anlatamıyorum. Niye hep geceye ithaf ediyorum sanıyorsun şiirleri? Çünkü bir tek ona anlatabiliyorum. Kaderin bu getirilerini başka kimseye Anlatamıyorum.                   Işılay Gürel

Tipik bir yaz gecesi, Utanmiyordu temmuz sonu olmaya da Hafif üşütüyor beni.. Seni de üşütür müydü? Büzüşür müydün yokluğuma, Sormaz mıydın gecelere, Beni? Esiyor bak yine, Ve sen ısıtmıyorsun, Hiç kimse ısıtmıyor, Üşüyorum bu gece de... Sığınıyor musun şarkılara, kitaplara? Ben öyle yapıyorum yokluğunda. Onlar yalnız bırakmıyor, Onlar gitmiyor... Bak binlerce yıldız var yine, Kaysa ya biri! Hoş, benim dileğim hep belli, Bu özlemler bitmeli.. Sormayayım diyorum, yapamıyorum! Nerdesin, niye yoksun? Yine susacaksın sen, Daha yüksek sesle müzik dinleyeceğim ben.. Kızmıyorum, kırılmıyorum. Bunlar fayda etmiyor çünkü. Yalnızlığımı kitaplar anlıyor sadece, Onlara sığınıyorum bu gece de.. Tek bir söz istiyorum geceden, Dogru yerde, dogru zamanda, Getirsin seni bana! Çok geç olmadan, geç kalmadan..                    Işılay Gürel

Herkes ve her şey susardı gecenin karanlığında, Sanki içindeki her şeyi o karanlığa haykırsam her şey geçecekmiş gibi, Ve böyle haykırışlarda Karanlık susardı, ben yazardım.. Kimi zaman umut dolu, kimi zaman vereceği umudu kendinde bulamayan, Çünkü içindeki çığlığı bazen o bile susturamayan, Ve öyle zamanlarda, Karanlık susardı, ben yazardım... Neden mi? Kelimeler insanın yükünü ilmek ilmek söker sessizce.. Sessiz bir akşam yine, Aşık olduğum deniz, yine benden uzakta Sanki iyotunun kokusu burnumda, İçimde mayhoş bir hüzün, Ve böyle gecelerde, Karanlık susardı, ben yazardım... Bu benim en sessiz çığlığımdı, Kimi zaman da boğazımı düğümleyen o lanet yumru... Bilir misiniz? Mutlu anlar yaşanır,hüzünler yazılır. Mutluluğun paylaşalım şekli, kahkahadır. Nasıl mı? Bir kahkaha at bakalım, karşındaki en azından gülümseyecek.. Hüzünde paylaşılır da azalacağının bir garantisi yok. Bu nedenle, Ve yaşanacaklar yaşanmadığında, Karanlık susardı, ben yazardım... Beni bilen bilir, Ben gece insanı

Beklenen gelir miydi ey gece? Gelecekse de doğru zamanda mı? Doğru insan mıdır gelen? Şimdiye dek gelmeyen.. Olduğun yer midir yerin, istediğin yer mi ey gece? Olduğum yer istediğimden uzaktaysa ya? Ve şu an için olduramıyorsam, Karanlığın yeter mi bunu bastırmaya? Özgürlüğümü verirler mi hep ey gece? Özgür müyümdür yani? Özgürlük nasıl olur ki? Bir şeylere bağlı olduğun sürece.. Peki ya sen ey gece! Her şeye gücün yeter miydi? Tek sevdiğim senken ve senden bile korkabiliyorken Sevgiden bahsedilebilir miydi? Yalnızlık tek olmak mı ey gece? Kalabalık içindeki yalnızlığa ne deniliyor? O uğultu seni kalabalık yapar mı? Yoksa gerçek yalnızlık mı o? Hep susuyorsun ya ey gece! İçimdeki beni konuşturmak için mi? Yoksa yıldızları bunun için mi gönderdin? Bana ortak olsun diye.. Güneş seni kıskanmıyor mu ey gece? Onca ihtişama onu bile bastıran tek sen.. Peki ya geriye kalan her şeyi, Sen bastırabilir misin ey gece?